Elif | Turkey

My dear sister Elif! Alhamdulillah for your story, and I pray that you will grow deeper and deeper in imaan as the days pass, insha’Allah. One day, I hope you will teach me your own hijab style :P 

Note: For Turkish readers, Elif’s turkish version can be read below the English version. 

Not: Elif’in hikayesinin Turkce versiyonunu, Ingilizce versiyonunun altindan okuyabilirsiniz.

I was born in a muslim country.

My family was religious and would pray regularly. When I was child, my father would always remind me to pray. But I didn’t feel like praying, I didn’t feel any good thing while praying, it was just a “have to” for me. Sometimes I would lie that I prayed. Then in my high school times, I had a philosophy course and it was when I started to question everything. I started to search about other religions. And I saw that all are basically aiming for the same things. I read a book which was titled “God delusion”. It made me really confused. I was a teenager at that time so it was just the time we get confuse about everything. I felt as if there was no God but I was also afraid of going to hell. I told myself that if I don’t believe, then why am I afraid? I decided not to search anymore, as the more I read things, the more confused I became. Then I came to university. I got out of my old thoughts but I was doing nothing related to Islam. I was praying to God and saying “God, please. I want to go to heaven. Please give my heart a strong belief so that I can pray willingly and feel the peace. Don’t make me like those who are not walking on your path.” But I wasn’t praying 5 times a day. I was just fasting. I wanted to pray willingly, I wanted to feel that peace that everybody is talking about. What kind of feeling was it? I was just waiting for the right time.

I became ill.

I had a crack on my waist because of pushing myself a lot last winter (in 2012, as a result of falling from stairs. I broke my bone, had waist hernia and scoliosis that was the reason I had a crack again). I wasn’t able to walk properly. I was in pain even while lying down. Standing or even walking a few steps was so painful for me. But I thanked God as there were people who weren’t able to even walk. Since I was going to hospital a lot, I saw many people with illnesses. I became closer at that time. I prayed to be able to get rid of it as it was also affecting my education. While everybody was listening the teacher, I was praying for the lesson be over as soon as possible. No cure helped me. I read something on the internet that “God gives the illness to the ones he loves. To make them remind himself and also it’s a way of getting rid of our sins in this life.” Then I knew, God is testing me. When I looked at my past, he always tested me, maybe this time he pushed me so much. In summer I went home and I was just crying in my room silently. I prayed again, saying, “God! I know you don’t give more than we can bear but I can’t stand anymore. That’s too much for me.” My condition was getting worse instead of getting better. Then my mom took me to a doctor. I started to get well. I started praying regularly. Actually I was trying to pray regularly.

I learnt that it’s God who gives the illness and also it’s again him who cures it. And I was a chosen one as God always gave me a burden to test me.

At that time, I had a Japanese friend I was telling about Islam. I learnt more about Islam and got more closer while telling him. Then I was searching “Tokyo Camii” tag on Instagram. I came across with my lovely sister Meryem-Chan  Wearing hijab still wasn’t something that I was thinking about but she helped me to see that we should work for the heaven not for the temporary one. Some people have bias about hijab here even though this is a muslim country. But I don’t care about them as they won’t save me.

From now on I want to be a good muslim. We are all being tested, and we can’t pass the exam without studying. Some ask why God doesn’t send us all to heaven? You know, we can’t even go to the university before having an entrance exam. It would be unfair. The stories I read here and the people who reverted to Islam effected me deeply and strengthened my iman. From now on, I want to wear hijab. I’m getting ready for it.

PS : I also feel peaceful when I pray. I think that’s something we feel when we completely believe without any hesitation. And for those who think they are having a lot, don’t lose your hope. There is always a reason behind it. Even we don’t know, God has a great plan for us.

Müslüman bir ülkede doğdum.

Ailem dindardı ve düzenli namaz kılardı. Çocukken babam bana hep namaz kılmamı hatırlatırdı ama ben kılmak istemezdim. Namaz kılarken hiç iyi bir şey hissetmezdim, o benim için sadece bir “zorunluluk” tu. Bazen kıldım diye yalan söylediğim bile olurdu. Daha sonra lise zamanlarımda felsefe dersi gördüm ve bu beni her şeyi sorgulamaya itti. Diğer dinler hakkında araştırmalar yaptım. Ve gördüm ki temelde hepsi aynı şeyleri amaçlıyordu. “Tanrı Yanılgısı” diye bir kitap okudum ve bu benim kafamı çok karıştırdı. Her şeyin kafamı karıştırdığı ergenlik dönemindeydim. Tanrının olmadığını düşünüyor ama bir yandan da cehenneme gitmekten korkuyordum. Eğer inanmıyorsam, niye korkuyordum? Bu konu hakkında daha fazla araştırma yapmamaya karar verdim. Çünkü ne kadar araştırırsam, kafam o kadar karışıyordu. Sonra üniversiteye geldim. Eski düşüncelerimden kurtuldum. Ama islam ile ilgili olarak hiç bir şey yapmıyordum. Allah’a hep şöyle dua ediyordum: “Allah’ım lütfen! Cennete gitmek istiyorum. Lütfen kalbime güçlü bir iman ver ki böylelikle istekli bir şekilde ve kalbimde o huzuru hissederek namaz kılabileyim. Beni senin yolundan gitmeyenlerden eyleme.” Günde 5 vakit namaz kılmıyordum. Sadece oruç tutuyordum. İsteyerek namaz kılmak istiyordum, herkesin konuştuğu o huzuru hissetmek istiyordum. O nasıl bir histi? Bu yüzden doğru zamanı bekliyordum. 

Geçen kış, kendimi çok fazla zorlamaktan dolayı belim tutuldu.

(2012 de merdivenlerden düşerek kuyruk sokumumu kırmış, bel fıtığı olmuştum, ve bir de skolyoz . Bu yüzden tekrardan belim tutulmuştu.) Doğru düzgün yürüyemiyordum. Yatarken bile acı içindeydim. Ayakta durmak, ya da birkaç adım atmak bile benim için çok acı vericiydi. Ama Allah’a yine de şükrettim, çünkü yürüyemeyen insanlar bile vardı. Hastaneye çok gittiğimden hasta bir çok insan gördüm. Bu sıralarda dine yakınlaştım. Bu durumdan kurtulmak için dua ettim çünkü eğitimimi de etkiliyordu. Herkes öğretmeni dinlerken ben dersin biran önce bitmesi için dua ediyordum. Buna rağmen dayanıyordum. Hiçbir tedavi etkisini göstermedi. İnternette şöyle bir şey okudum: “Allah hastalığı sevdiği kuluna verir. Kendisini hatırlatmak için. Aynı zamanda, hastalıklar bu dünyadaki günahlarımızdan kurtulmanın bir yolu.” Daha sonra Allah beni test ediyor dedim. Geçmişime baktığımda, beni her zaman test etmişti ve belki de bu defa biraz zorlamıştı. Yazın eve gittim. Odamda sessizce ağlıyordum. Tekrar dua ettim: “Allah’ım! Biliyorum, bize dayanamayacağımızdan fazla yük vermezsin, ama artık daha fazla dayanamıyorum. Bu benim için çok fazla.” Durumum iyileşeceği yerde daha da kötüye gidiyordu. Sonra annem beni bir doktora götürdü. İyileşmeye başladım. Düzenli namaz kılmaya başladım. Aslında düzenli kılmaya çalışıyordum.

Hastalığı da tedavisini verenin de Allah olduğunu öğrendim. Ve ben Allah tarafından seçilmiş birisiydim çünkü beni test etmek için bana hep sıkıntı çektirdi. 

O zamanlarda islam hakkında bilgi verdiğim Japon bir arkadaşım vardı. Ona islamı anlatırken islam hakkında daha çok şey öğrendim ve dine daha da yakınlaştım. Bir gün instagram da “Tokyo camisi” etiketini arıyordum. Sevgili kardeşim Meryem ‘le karşılaştım. Başörtü takmak henüz aklımda yoktu ama bana geçici olanın yerine cennet için çalışmamız gerektiğini görmeme yardım etti. Buranın Müslüman bir ülke olmasına rağmen, bazı insanların başörtüye karşı önyargıları var. Ama ben onları umursamıyorum, sonuçta onlar beni kurtarmayacak. Bundan sonra iyi bir Müslüman olmak istiyorum. Hepimiz test ediliyoruz ve çalışmadan bu sınavı geçemeyiz. Bazı insanlar, neden Allah hepimizi cennete göndermiyor diyorlar. Biliyorsunuz ki üniversiteye bile sınava girmeden gidemiyoruz. Bu haksızlık olurdu. Burada okuduğum hikayeler ve Müslüman olan insanlar beni derinden etkiledi ve imanımı güçlendirdi. Bundan sonra başörtü takmak istiyorum. Onun için hazırlanıyorum.

Not: Ben de artık namaz kıldığımda o huzuru hissediyorum.  Bence bu tamamıyla hiç tereddüt etmeden inandığımızda hissettiğimiz bir şey. Ve çok fazla şey yaşadığını düşünenler, umudunuzu kaybetmeyin. Onun arkasında her zaman bir neden vardır. Biz bilmesek de Allah’ın bizim için harika bir planı var.